Sonic Youth takie dobre, że aż nudne

Trzymam tę płytę w odtwarzaczu od jakiegoś miesiąca z nieskrywaną nadzieją, że jednemu z moich ulubionych zespołów przytrafił się w końcu jakiś ludzki kiks. Z pisaniem zwlekałem aż do dziś…

SONIC YOUTH „The Eternal”, Matador
premiera: 9.06.09, źródło: Amazon.co.uk (CD)
8/10

Dostałem od kolegi w mp3, ale nie słuchałem, nie chcąc się uprzedzać przedpremierowym odsłuchem z komputera. Ale i tak zdążyłem się uprzedzić. Pierwsze entuzjastyczne opowieści na temat tej płyty mówiące o tym, że – jak zwykle – „triumfalny powrót”, że „legendarny zespół”, że „najlepsza płyta od czasów…” itd. spowodowały u mnie naturalny efekt odrzucenia, więc gdy już dostałem płytę, starałem się ją na wszelkie możliwe sposoby znielubić.

Wydawałoby się, że znielubić nową płytę SY łatwo, biorąc pod uwagę fakt, że niezwykle eleganckie i dopracowane „Rather Ripped” i „Sonic Nurse” należą do moich ulubionych albumów SY w ogóle, a poprzedzający je „Murray Street” podobał się nawet tym, którzy uważają, że zespół dawno się skończył. A na koniec jeszcze w pretensjonalny sposób odszedł do niezależnej wytwórni. No i biorąc pod uwagę to, że zespół jest leciwy, nagrywa dużo i ma tak charakterystyczny sposób komponowania riffów, śpiewania, rytmikę, operowanie hałasem, ulubione harmonie, że już dawno powinni być żywą skamieliną. Najpierw jednak odbiłem się od „Antenny” – z charakterystycznym dla SY unisonem gitary i wokalu w melodyjnym refrenie. Potem od „Poison Arrow”. Wprawdzie próbowałem sobie udowodnić, że Kim Gordon jest w gorszej formie wokalnej, ale tu w refrenie brzmi dokładnie tak, jak trzeba. Polubienie „Malibu Gas Station” było dość oczywiste, kiedy już zaakceptowałem coraz bardziej zmieniający się głos basistki SY (basistki do niedawna – tu już w studiu zastępuje ją Mark Ibold), a tym bardziej, jeśli polubiłem „Rather Ripped”. „Anti-Orgasm” ujął mnie brzmieniem nawiązującym do późnych lat 80. – elementy wzięte wprost z „Sister”, „Daydream Nation” i „Goo” czynią zresztą „The Eternal” płytą bardzo chwytliwą. Utwory są zwarte, nieprzegadane, całość dynamiczna. Podobnie dobrze mi się zaczęło słuchać „Leaky Lifeboat” z flażoletowym intro (kolejny stały element języka SY). I tak dalej, aż w końcu, o zgrozo, zaczęło mi się podobać wszystko.

Osatnią iskierką nadziei były lekko podszczypujące legendę recenzje w moim ulubionym ostatnio piśmie „Uncut” i na PFM. Pomyślałem, że może przy dłuższym obcowaniu „The Eternal” straci i postanowiłem dać jej jeszcze jedną szansę – zabrałem ją do samochodu w dalszą podróż, jako dodatkowe utrudnienie traktując zestawienie z nowym Dirty Projectors, płytą docenioną przez dwa wyżej wzmiankowane media i w ogóle chyba przez wszystkich. Skończyło się na tym, że słuchałem „The Eternal” non-stop, a do „Bitte Orca” nabrałem dystansu. Po powrocie do domu słuchałem SY dalej, a o DP nie chce mi się nawet pisać. Może za dużo słuchałem Yesów i Gentle Giant za młodu, żeby się czymś takim podniecać w dzisiejszym wieku. Problem w tym, że Sonic Youth podniecało mnie i wcześniej, i w trakcie słuchania Gentle Giantów, i potem, więc chyba jest coś sensownego w niezrozumiałym dla mnie tytule ich nowej płyty (ktoś wie, dlaczego taki?).

W każdym razie za tak przewidywalnie dobrą płytę mogę dać tylko przewidywalnie nudną ocenę.