Natural Snow Buildings: Ta grupa zmusiła mnie do piractwa

Jak ja mogłem ich dotąd nie znać? Jak to się stało? Działają od ponad dziesięciu lat i co prawda nie robią wokół siebie kompletnie żadnego szumu, to jednak powinienem się z nimi zetknąć. W końcu pochodzą z Francji, kraju, który znam nieźle, uwielbiają komiksy, które też bardzo lubię, zaczynali grać z inspiracji muzyką Neila Younga, mojego ulubieńca, grają specyficzną odmianę psychodelicznego/awangardowego rocka. A to moja ulubiona dziedzina, nawet teraz przygotowuję coś w rodzaju podsumowania psychodelicznego ostatnich miesięcy. Grają coś między Charalambides a Jackie-O Motherfucker i Godspeed You! Black Emperor z odrobiną freak folku w stylu Avarusa czy Wooden Wand w tle- wymarzony zespół dla mnie! Z akcentem na kolor dźwięku, intensywność i prostotę zarazem, w utworach długich, nawet do pół godziny i więcej. Lubię też długie formy. Jest tu dużo przemyślnie wykorzystywanych przesterów, trochę efektów, wiolonczela jako instrument wspomagający gitarę i tak dalej… Może niezbyt blisko mojego ulubionego wzorca psychodelii z pnia Spacemen 3 i Galaxy 500, ale jednak. Od kilku dni słucham tylko i wyłącznie onirycznych nagrań grupy… Natural Snow Buildings.

Jest też (jednak) powód, dla którego dotąd nie znałem NSB.

Bo przecież debiutancki „Two Sides Of A Horse” wydany na kasecie trafił ledwie do dziewiątki przyjaciół zespołu. CD-R-owy „The Winter Ray” miał nakład 15 egzemplarzy. „Slayer Of The King Of Hell” wydany został w „olbrzymim” nakładzie 95 sztuk, wśród których były dwie wersje materiału. Ukazał się zresztą też na kasecie. Natural Snow Buildings mają słabość do kaset. Wiem, wielu nawet tych najbardziej zapobiegliwych słuchaczy już dawno swoje kaseciaki wyrzuciło na strych albo utopiło w rzece (no dobra, przyjmijmy wersję pozytywną: na pewno oddali firmie zbierającej elektroodpady). Ale tymczasem jedna z najlepszych płyt tego roku, „Daughter Of Darkness” (posłuchajcie dwóch części „Satanic Demona”, jeśli się boicie rozmiarów całości), ukazała się tylko jako – uwaga! – zestaw pięciu kaset. Najsłynniejszy album NSB „The Dance Of The Moon And The Sun” wyszedł w bajońskim nakładzie 500 sztuk – i to na CD! Cóż za pauperyzacja legendy. Problem w tym, że dziś nie można dostać nawet tej płyty – chyba że ktoś trafi na jedną z tych z ręcznie przygotowywanych okładek na eBayu. NIE MA wydawnictw NSB, które nie byłyby wydawane w podobnie limitowanych rzutach.

Ba, jest znacznie gorzej, Spotify nie zna NSB, pojedyncze nielegalne (nazwijmy to po imieniu) utwory zamieszczane na YouTube.com nie są w stanie oddać ducha tego duetu. Są – zaręczam – wysoce niereprezentatywne. Na swoim majspejsie – na który ostatnio przy swojej abnegacji logowali się w maju br. – Mehid Ameziane i Solange Gularte mają nieco ponad 4 tysiące wejść i ledwie 5 przyjaciół! Po prostu nie do wiary. W tych czasach??? Przecież w Internecie są całe zastępy piszących, którzy wychwalają NSB. Na pewno więcej niż 500 nabywców płyty, co dopiero mówić o 15…

Jak to się, do licha ciężkiego, dzieje, że mogą być tak słabo znani? Może tacy źli? NSB nie ułatwiają odpowiedzi na to pytanie bo w swojej nonszalancji i braku zainteresowania mediami – nie czynią z faktu „ekskluzywności” swoich utworów dodatkowej wartości sprzedażowej. Ani nie oskarżają swoich piratów, ani ich nie tłumaczą.

To wszystko znaczy, że na zdominowanym przez piractwo rynku powinni byli już dawno zginąć. Ale nie zginęli. Te słowa można potraktować jako kolejną dyskusję z wpisem, który Jarek Szubrycht zamieścił na swoim blogu. NSB są doskonałym przypadkiem zespołu, o którym nikt by nie wiedział, gdyby nie Internet, P2P, Rapidshare i inne takie. Nie teoretycznie, tylko w praktyce NIKT. Pamiętajcie, że podobnie jak ja – który korzystam z ich pracy w sposób nie do końca licencjonowany (choć już czekam na legalizację – szczegóły dalej) – tak również Ci z Was, którzy skomentują poniżej wartość artystyczną zespołu, wszyscy powinniśmy zostać oskarżeni o piractwo. Legalnych posiadaczy tych płyt jest bowiem łącznie kilkuset, góra tysiąc, może dwa. Sława NSB w ogóle nie powinna była wyjść poza rodziny i krąg znajomych dwojga muzyków grupy.

Zgodnie z moją prywatną doktryną mówiącą o tym, że o ile P2P należy zaakceptować, to dziennikarstwa opierającego się na P2P nie można, postaram się ściągnąć oryginalne produkty NSB zanim opiszę kolejne płyty. Dopiero wtedy je zrecenzuję. Mikroskopijna wytwórnia Students Of Decay z USA ma na stanie jeden album, na którym obok NSB znalazły się nagrania projektów każdego z dwójki tworzących go muzyków. Z kolei brytyjska Blackest Rainbow już na wrzesień zapowiada kolejną płytę zespołu. Już teraz czekam na jedno i drugie. Bo całe zjawisko internetowego piractwa, tak szeroko dyskutowane, ma też swoją drugą stronę, która przemawia do mnie znaczenie bardziej niż domniemane straty artystów. To odcięcie od ekskluzywnego kontaktu z artystą, którego lubimy, pozbawienie dreszczu emocji związanego z polowaniem na kolejne niemożliwe do zdobycia albumy. Czegoś takiego doznałem ostatnio przy okazji kolekcjonowanego przez lata Flying Saucer Attack, jeszcze w okresie przed P2P. I czuję to dziś, gdy dowiedziałem się, że prawie wszystkie wydawnictwa NSB mają wyczerpane nakłady, co tylko pobudziło mój dawno uśpiony instynkt łowcy. Zastanawiam się jednocześnie, czy pomysł grupy Natural Snow Buildings nie jest aby bardziej rewolucyjny niż to, co zrobiła grupa Radiohead przy okazji „In Rainbows”. NSB pokazują: a ściągajcie sobie wszyscy, co tylko chcecie, posłuchajcie tej muzyki, ba, najpierw każdy musi zgrzeszyć, bo ani w radiu, ani w MTV nas nie usłyszycie – ale za to później wybrani dostaną się na koncert, a już tylko nieliczni będą mogli dostąpić honoru posiadania oryginalnej płyty. Poczucia przynależności do tej grupy wybrańców, którzy włożyli w poszukiwania odpowiednio dużo wysiłku – i udało się. Nazwijcie to snobizmem – mówcie, co chcecie. Ale jeśli będziemy jako artyści odpowiednio dobrzy, publiczność na pewno za nami zatęskni.

Są.