Po co jeszcze słuchać albumów?

Zestaw argumentów do tak zwanej pasjonującej popołudniowej dyskusji weekendowej w gronie znajomych. Albo z samym sobą, gdy nie ma obok znajomych. Odcinek sponsoruje chłopak Joanny Newsom

>>>>5<
BILL CALLAHAN „Sometimes I Wish We Were An Eagle”, Drag City
premiera: 14.04.09, źródło: Amazon.com

– Widziałeś ten tekst w nowym numerze [tu tytuł gazety]?
– Ten o upadku albumu? Czytałem. Ale to ten dziennikarz pisał, u którego zawsze coś upada albo się rodzi. Spoko. Ja tam wydaję cały czas masę kasy na albumy.
– I właściwie po co? Bez sensu, ściągnij sobie utwory…
– Przyzwyczaiłem się. Jak sobie zgrywam pojedyncze utwory, to zapominam, gdzie je mam, nie mam mobilizacji, żeby do nich zajrzeć, gubią mi się.
– Bo ich nie porządkujesz. Układaj jakoś według dat czy coś. Poza tym to jest wolność. Możesz nawet według dni tygodni sobie ułożyć, według wyrazów w tytułach, skojarzeń, cholera, rusz głową!
– Ale płyty mają dramaturgię. Jeśli są dobrze skomponowane jako całość, to dają ci więcej niż tylko sumę składników.
– Sranie w banię i rzężenie starego pierdziela, co zgrywał płyty z radia, a nie z rapidshare’a.
– No ale jest jakaś tajemnica w tym, że ktoś pracuje nad paroma kawałkami i dopiero za jakiś czas je wypuszcza…
– Od tego masz epki w cyfrze. Idealny format. Cztery kawałki, ściągasz i nie ma lipy. Pamiętasz, co mówił Spector o longplejach: dwa hity, a reszta to śmieci.
– Tylko że sam parę dobrych albumów nagrał. Taki artysta może się na płycie pokazać z różnych stron. Wokalista – pośpiewać trochę jak Kurt Wagner, a trochę jak Stuart Staples, a może nawet jak Michael Gira. Może pokazać beatlesowskie aranże smyczkowe w jednym kawałku, a potem zaskoczyć transowym kawałkiem w stylu Swans. Raz grać jak Oldham, a potem dać psychodeliczny kawałek instrumentalny na organy. Rozpiętość, mój drogi, rozpiętość.
– Rozpiętość to ty dostaniesz, jak sobie zgrasz playlistę na ipoda…
– Daj spokój z tą playlistą. Nigdy się nie zastanawiałeś, dlaczego czasem sztuka lepiej działa w sekwencji? Dlaczego maluje się serie obrazów albo robi cykle zdjęć zamiast tylko jednego? A jak pisarz wydaje zbiór opowiadań, to zawsze uważałeś, że zebrał je w przypadkowej kolejności wydawca?
– Bez jaj. I bez takich porównań. Muzyka to co innego. Zresztą masz setki form – od piosenki do opery. Każda oddzielna.
– Ale jeśli chcesz prześledzić, jak artysta się zmienił, jak wpłynęły na niego ostatnie wydarzenia w życiu – na przykład związek z inną ambitną młodą artystką – powinieneś dostać większą próbkę jego muzyki. A jeśli ten związek w krótkim czasie skutkuje swego rodzaju konkurencją? Jeśli ona jest młodsza, ale też nagrywa staroświecko skomponowane longpleje, to może i jemu się nie spieszy do wydawania singli w mp3.
– I tak jesteś tak dobry, jak twoja ostatnia piosenka.
– Ale tylko na płycie zobaczysz cały trend. Jedna piosenka może się trafić byle komu. A gdy słyszysz jedną świetną, twoje apetyty rosną. Gdy słyszysz drugą jeszcze lepszą, twoje oczekiwania są jeszcze większe. A co będzie, jeśli nagle najlepsze okazują się numery 6 i 7. A potem chwila spadku napięcia i ostatni cię rozwala. Album to zabawa w stopniowanie napięcia, jak w filmie, zaspokajanie tych rosnących oczekiwań. Poza tym produkcja… tylko przy kilku kawałkach docenisz robotę producenta, który zrobił do tego idealne brzmienie, gdzie sekcja gra w punkt, a nie rozłazi się na boki, gdzie w stereo…
– Wiesz, co Spector mówił o stereo.
– …gdzie masz organy w funkcji generatora dziwnych efektów, mówiłem już o smyczkach, po tym dopiero poznajesz producenta, jak rozstawił mikrofony…
– Dobra. Zostawmy już to, bo widzę, że cię nie przekonam. W ogóle masz poglądy z pogranicza jakiegoś oszołomstwa. Widziałeś, co napisali o tobie w przeglądzie prasy na [tu nazwa serwisu]?
– Tak.
– I co, ustosunkujesz się jakoś?
– Tylko po co? Żeby napisać jeszcze raz, że „Zaireeka” nie była sygnałem, że za chwilę pojawi się  „Soft Bulletin”? Dla niezainteresowanych dalsze rozważania nie mają sensu. Zainteresowani i tak wiedzą swoje.
– No pewnie, każdy dziesięciolatek, który w 1997 odpalał na czterech kompaktach „Zaireekę” wiedział, że „Soft Bulletin” nadejdzie, że trzeba tylko czekać.
– No widzisz, wtedy nie było empetrójek i jakoś dało się żyć.
– Ale trzeba było mieć cztery odtwarzacze!
– A tobie się dziś nie chce jednego używać!
– Żeby jeszcze ukazało się coś takiego, co mnie przekona, że było warto…
– Wiesz co, daj spokój, posłuchaj po prostu nowego Callahana.