Jeśli nie masz trzydziestu lat, to nie uznawaj z miejsca autora tej notki za idiotę. Po prostu bez odrobiny nostalgii trudno będzie zrozumieć, jak można od Natural Snow Buildings przejść do A-ha. A wiadomość jest duża. Elektryzujący (w latach 80.) Norwegowie od „Take On Me” właśnie ogłosili, że kończą działalność. I wiecie, co mnie w tej sytuacji najbardziej dziwi? Fakt, że przetrwali ćwierć wieku. Gdybym teraz zrobił rewind swoich uczuć i przeniósł się do stanu z roku 1984 (wspomniany już singiel – a kto jeszcze pamięta jego bardzo dobrą drugą stronę „Love Is Reason”?) albo choćby do roku 1985 (mój ulubiony „The Sun Always Shines On TV”), to myślałbym: „O, fajny zespół, pograją rok lub dwa!”. Ba, pamiętam dobrze, że wtedy tak myślałem. Już z tą niewielką wiedzą o świecie muzyki, jaką może mieć 10-latek, byłem święcie przekonany, że to gwiazdy kilku przebojów. Dlatego tak bardzo ucieszyłem się ze sposobu, w jaki dziś się tłumaczą – że to była po prostu „chłopięca przygoda”. Niby miałem nosa, ale mimo wszystko się pomyliłem. I o to w tym wszystkim chodzi.
W POLIFONII- 10 powodów, dla których powinniście jeszcze raz posłuchać „OK Computer” 22 06 2017Rok z siódemką na końcu to zawsze okazja do wielu nikomu niepotrzebnych retrospekcji, które nagle okazują się zaskakująco ciekawe. Okrągłe rocznice wydania obchodzi 9 z 40 płyt wszech czasów w głosowaniu Rate Your Music. Ledwie zdążyliśmy sobie przypomnieć Sgt. Pepper’s … Czytaj dalej →
- Wymijająca odpowiedź 20 06 2017Jedni mówią ładnie, inni brzydko. Jedni mądrze, inni głupio. W wypadku Fleet Foxes ładny i mądry jest już sam muzyczny alfabet, czyli to, z czego budują swoje utwory. Mocne akordy grane na dwunastostrunowej gitarze – od razu przenoszące słuchacza w … Czytaj dalej →
- „Wieśniak” roku 19 06 2017Jako stali słuchacze współczesnych odmian muzyki zapewne zauważyliście, że bez piosenki na początku, na końcu, a czasem i pośrodku trudno dziś porządnie opowiedzieć jakąś historię. Dotyczy to w szczególności seriali. Wyobraźcie sobie Orange Is the New Black bez Reginy Spektor … Czytaj dalej →
- Milenialsi atakują, zeszłomilenialsi się bronią 16 06 2017Młodzież dobrze się bawiła na warszawskim koncercie Gorillaz. Tego jestem pewien, bo wnioskować można nie tylko z okrzyków aplauzu, ale i liczby transmisji prowadzonych telefonami komórkowymi do kolegów i koleżanek. Wydaje się nawet, że na te półtorej godziny publika porzuciła … Czytaj dalej →
- Ujawniamy prawdziwego muzyka Gorillaz 14 06 2017Dziś koncert Gorillaz w Warszawie, za cztery dni w Katowicach. I to jest wydarzenie tygodnia, bo choć najnowsza płyta należy do tych słabszych, to przecież rysunkowego zespołu Damona Albarna nie było jeszcze na polskich scenach. W dodatku występują z całym … Czytaj dalej →
- 10 powodów, dla których powinniście jeszcze raz posłuchać „OK Computer” 22 06 2017
NA WINYLU: trzaski
JEAN-MICHEL JARRE: Krótko
Nota o Zero Gravity może być dla niektórych niespodzianką, ale nowy album Jeana-Michela Jarre’a Electronica 1: The Time Machine nie należy do moich ulubionych (mówiąc delikatnie), i to mimo plejady gości, wśród których są Vince Clarke, M83, Pete Townshend, Fuck Buttons, Air i Moby. Ba, wydaje mi się z punktu widzenia poszczególnych artystów bardzo słabo wykorzystaną szansą na wykreowanie […]
NATURAL SNOW BUILDINGS: Album z singla
Z nieco mniejszą regularnością śledzę ostatnio poczynania Francuzów z Natural Snow Buildings, za którymi zresztą pod względem liczby wydawanych płyt nadążyć trudno. Ukazują się w różnych formatach, tym bardziej więc warto zwrócić uwagę na regularną, zwykłą płytę z nowym repertuarem opublikowaną na winylu przez Ba Da Bing (wcześniej wydali kilka reedycji starszych nagrań NSB) z […]
ROBERT PIOTROWICZ: Stare złote
W starych złotych to by było prawie pół miliona, ale warto. Zresztą za czasów starych złotych nikt w Polsce takich płyt nie wydawał. Choć zupełnie tak jak kiedyś – na czerwony, transparentny winyl z muzyką Roberta Piotrowicza (mastering Rashada Beckera, minimalistyczny projekt Lasse Marhauga) trzeba było pod każdym względem poczekać. Z jednej strony dlatego, że publikacja się […]
Jestem starszy : ) Nie sluchalem A-HA. Byc moze panom z A-HA po ostatniej probie powrotu, zabraklo ciepliwosci, zeby czekac az muzyczna historia zatoczy kolo. Jak mamy np w przypadku nowo romantyzmu. Spandau Ballet wraca . Panowie wygladaja wytrawnie. Slyszalem tez o Kajagoogoo incl Limahl. Ci wygladaja juz przewytrawnie, blisko do Wrestlera : )
Moze A-Ha maja swiadomosc ze wracaja tylko brzmienia brytyjskie? A moze nie wygladaja dostatecznie wytrawnie : ) Dla mnie taki sentymentalny przyklad to: Echo & The Bunnymen – The Fountain. Wyszla w ostatni poniedzialek. Swietna plyta to po pierwsze – serio. I do tego panowie nagrywajac kolejna plyte, mimo wczesniejszych niepowodzen, wpisali sie doskonale w aktualne indie – to musi byc mile dla tych staruchow.
Z wielkiej trójki jednak najbardziej lubiłem tytułowe „Hunting High and Low”. Ale ja byłem wtedy bardzo młody.
Przy okazji czytania notki Reutersowej zauważyłem pewną zmianę (na lepsze):
„The band has sold more than 35 million copies of its 9 albums, or 70 million copies including singles.”
A jeszcze kilka miesięcy temu napisaliby po prostu o 70 milionach sprzedanych płyt. Zamieszanie wokół rzekomego miliarda Jacksona jednak pomogło.
Wpadłem właśnie na taką wersję Take On Me. Ma 2,5 mln obejrzeń, ale dla mnie nowość:
Najlepsze jest to, że ich notowania w Wielkiej Brytanii były ostatnio bardzo dobre.
No i ten listopadowy koncert w Polsce. Ciekaw jestem, czy go odwołają, czy może odwrotnie – rozstanie ma wypromować tę trasę…?
@Mariusz: “Hunting High and Low” to ich najlepszy kawałek i nie mam co do tego żadnych wątpliwości 🙂
Jeszcze do 30-stki mi dużo brakuje a mimo to nawet lubiłam ten zespół 🙂
Szczerze mówiąc to byłam przekonana, że działalność zakończyli już wcześniej bo od dłuższego czasu nic nie zdarzyło mi się słyszeć na ich temat. A tu jednak nie.
Byc moze mieli pozytywne komentarze na blogach, ale przez media UK przewineli sie tylko przez jeden dzien i to zaledwie w newsach
@vlad.pavlovy –> Nie wiem, jak tam było z mediami w UK w tej chwili, ale jeśli chodzi o sprzedaż ostatniej płyty, mieli 5. miejsce na brytyjskiej liście bestsellerów – a to najlepszy ich wynik od 20 lat. I do tego nawiązywałem.
Co do Kajagoogoo – rozumiem, że na stałe mieszkasz na Wyspach, bo gdybyś był w Polsce, na pewno nie ominąłby Cię Sopot Festival przed rokiem z ich (między innymi) udziałem. Oj, zgadzam się, równie zmęczeni życiem co bohater „Zapaśnika”! 🙂
chyba odwolaja te informacje, sa w swietnej formie Morten Harket nie moge uwierzyc ze ma 50lat.. jak dla mnie i pewnie wiekszosci fanow powinni dzialac dalej.