Pa pa, A-ha – po 25 latach

Jeśli nie masz trzydziestu lat, to nie uznawaj z miejsca autora tej notki za idiotę. Po prostu bez odrobiny nostalgii trudno będzie zrozumieć, jak można od Natural Snow Buildings przejść do A-ha. A wiadomość jest duża. Elektryzujący (w latach 80.) Norwegowie od „Take On Me” właśnie ogłosili, że kończą działalność. I wiecie, co mnie w tej sytuacji najbardziej dziwi? Fakt, że przetrwali ćwierć wieku. Gdybym teraz zrobił rewind swoich uczuć i przeniósł się do stanu z roku 1984 (wspomniany już singiel – a kto jeszcze pamięta jego bardzo dobrą drugą stronę „Love Is Reason”?) albo choćby do roku 1985 (mój ulubiony „The Sun Always Shines On TV”), to myślałbym: „O, fajny zespół, pograją rok lub dwa!”. Ba, pamiętam dobrze, że wtedy tak myślałem. Już z tą niewielką wiedzą o świecie muzyki, jaką może mieć 10-latek, byłem święcie przekonany, że to gwiazdy kilku przebojów. Dlatego tak bardzo ucieszyłem się ze sposobu, w jaki dziś się tłumaczą – że to była po prostu „chłopięca przygoda”. Niby miałem nosa, ale mimo wszystko się pomyliłem. I o to w tym wszystkim chodzi.