Bonnie „Król” Billy

Bonnie „Prince” Billy
„Lie Down In the Light”
Drag City 2008
>>>>5<

Tak dobra płyta, że aż nie chce się o niej pisać. Za każdym razem milej sobie jej po prostu posłuchać. A jest czego, bo to bardzo równy album – od „Easy Does It”, przez przepiękne „Glory Goes” (Amerykanie mówią na to „instant classic”, ale oni wszystko mają w wersji „instant”, więc zróbmy z tego „klasyk naturalny”), dalej przebojowy „So Everyone”, nieco dalej klasycznie folkowy „Other’s Gain”, oparty na kapitalnych gitarach „You Want That Picture”, wokalnie i aranżacyjnie porażający utwór tytułowy, wreszcie liryczny „Where Is the Puzzle”… Prawie wszystko można wymienić, a wierzcie mi, nie podnieca mnie ostatnio muzycznie każdy wychodzący nowy album. Ba, nawet ostatnie produkcje Willa Oldhama pozostawiły mnie do pewnego stopnia obojętnym – i te koncertowe, i ta zawierająca sesyjne przymiarki do płyty „The Letting Go”.
Brzmi to wszystko tak, jak gdyby Oldham, bogatszy o doświadczenie „The Letting Go” – płyty, na której liczyła się produkcja, szlif, patent aranżacyjny z dwójką wokalistów – postanowił usiąść i na nowo spojrzeć na swój stary katalog. Nie, nie chodzi o powtórki. Mamy tu zupełnie nowe utwory, ale oszczędność i perfekcja w tworzeniu alt-countrowych miniatur wróciła, ale jest zarazem znane z „The Letting Go” dublowanie męskiego wokalu kobiecym. Tyle że w roli drugiej wokalistki występuje Ashley Webber, a nie Dawn McCarthy, a w zespole zabrakło Sweeneya na rzecz Emmeta Kelly’ego, a Sigurdssona na stołku producenckim zastąpił Mark Nevers (ten sam, który prócz Billy’ego produkował klimatyczne albumy grupom Lambchop i Calexico).
KIlka miesięcy temu miałem okazję po raz pierwszy obejrzeć ostatni film z Willem Oldhamem, „Old Joy” – historyjkę o męskiej przyjaźni i jej przemijaniu wraz ze zmieniającym się życiem rodzinnym. Bardzo dobry film, którego nie wiedzieć czemu nie wprowadził na polskie ekrany żaden dystrybutor. I nie mogę się oprzeć wrażeniu, że oto nagrał ten album bohater „Old Joy”. Rola outsidera i życiowego nieudacznika, a zarazem mistrza przeżywania życia tak dobrze pasuje do Oldhama, że aż przykleja się do jego postaci. A do tej płyty, stonowanej i nienatarczywej, idealnie pasuje klimat z tamtego filmu. Bonnie jest może wyrzutkiem, outsiderem, ale w dziedzinie amerykańskiej piosenki jest już nawet nie księciem, jest królem.

Trailer „Old Joy” kompletnie nie oddaje charakteru całego filmu, ale pozwala liznąć jego klimat. 😉

Aha, ta muzyka w filmie to nie Billy, gdyby ktoś pytał. To Yo La Tengo. A DVD można sobie ściągnąć z Wielkiej Brytanii, pod warunkiem, że zapomnicie o polskich napisach. Które skądinąd są niepotrzebne – nie ma ich przesadnie dużo i są spokojnie do zrozumienia dla kogoś, kto stale słucha piosenek BPB… 😉